29 oktober 2027. Een dijkdoorbraak bij het Gelderse Luchteren bedreigt de hele Betuwe. Helicopters en journalisten cirkelen rond de rampplek. Het leger is onderweg en al snel volgt er een persconferentie. De sfeer is angstig en gespannen… ´Sorbo!´ spreekt premier Rutte het volk en de aanwezige pers toe, ´Dat is wat we gaan doen´. Voorzichtig vraagt een journalist of bestrijding met Sorbo echt de beste aanpak is volgens de regering. ´Natuurlijk!´ antwoord minister de Jonge stellig, ´Deze Sorbo huishouddoekjes zijn uit-en-te-na door TNO getest en hebben een gigantisch absorberend vermogen. Gigantisch! Je gebruikt ze zelf toch ook al je hele leven!?´ Rutte valt de Jonge bij ¨We moeten nu echt solidair zijn en doorpakken met z´n allen.´ Om verdere verspreiding van het water tegen te gaan moet elke Nederlander zichtbaar een geel doekje bij zich dragen. Op 6 november is de doekjesplicht in Nederland een feit. Het water staat de bewoners van het getroffen gebied tot aan de lippen. Veel burgers willen zichzelf in veiligheid brengen maar er wordt een evacutieverbod afgekondigd. Evacueren zou niet helpen om het water terug te dringen. ´Uitwringen doen we samen´ is het devies van de overheid. Vanuit de samenleving klinkt de roep om zandzakken te gebruiken. Maar het Doorbraak Management Team raadt dit af omdat er nog geen bewijs is dat zandzakken ook daadwerkelijk helpen bij dit type dijkdoorbraak. Desondanks worden er actiegroepen opgericht die naar alternatieve oplossingen zoeken. Graafmachines worden gehuurd, boeren met shovels gecharterd en afzinkbare pontons worden aangevoerd en in stelling gebracht. De doekjesplicht lijkt steeds moeilijker te handhaven. Er wordt nog steeds op aanzienlijke schaal uitgewrongen maar de kapotte handen en wanhopige blikken van burgers spreken boekdelen. En dan gebeurt het. In de avond van 11 november verschijnen de eerste beelden op social media. Ronkende tractoren, machines en geschreeuw. De spanning is te snijden. Een grote groep toeschouwers heeft zich verzameld op een hoger gelegen stuk land. Zij zijn getuige van een nog nooit vertoond stukje burgelijke ongehoorzaamheid. Vanuit een hoogwerker, die tevens als lichtmast dient, wordt de operatie aangestuurd. Een groep schippers positioneert twee binnenvaartschepen tegen het gat in de dijk. Op exact hetzelfde moment worden er damwanden geslagen aan de andere kant van de dijk. De stroom water lijkt vrijwel direct in kracht af te nemen. Een groep rode baretten legt een pontonbrug aan. Boeren op trekkers dumpen nieuw zand. Met man en macht lukt het om het gat in de dijk te dichten. Omwonenden vallen elkaar in de armen en de aanwezige politie kijkt lachend toe. Filmpjes van de actie gaan viraal en worden miljoenen keren bekeken. Het waterpeil zakt. De inwoners van Luchteren kunnen weer ademhalen. Ja, er zijn slachtoffers gevallen. Totaal onnodig zijn er kinderen verdronken en dorpen weggevaagd. Langzaam keren de mensen terug naar hun verwoeste huizen. Het is tijd om de wonden te likken en weer op te bouwen. Een nieuw begin. De Waterschappen voeren als eerste hervormingen door vanwege de ramp in de herfst van ´27. Er ontstaat een nieuwe politieke cultuur gebaseerd op zelforganisatie van burgers, participatie en transparantie. De dijken zijn sterk en worden bewaakt. Ze geven de mensen het vertrouwen dat ze door samenwerking sterker worden. En het gele doekje wordt nog altijd gebruikt. Bij het aanrecht zoals het hoort. Het herinnert ons er elke dag aan, dat als de overheid faalt we het zelf moeten doen.